گزارش‌هایی بیانگر آن است که حضرت زهراء(س) از نورانیتی معنوی برخوردار بودند که هم آثار بابرکتی برای جامعه داشته و هم برای اهل آسمان‌ها قابل مشاهده بود:
1. امام صادق(ع) فرمود: «براى این که خدا آن بانو را از نور با عظمت خود آفرید. موقعى که درخشید، آسمان‌ها و زمین به نور او روشن شد. چشمهاى ملائکه خیره شد و گفتند: پروردگار ما! این چه نورى است. خدا فرمود: یکى از نورهاى من است که آن‌را در آسمان خود جاى دادم. این نور را از عظمت خویشتن آفریدم، من این نور را از صلب یکى از پیامبرانم که او را بر تمام انبیا برترى دادهام، خارج می‌کنم. از این نور امامانى به وجود می‌آورم که براى امر و دین من قیام می‌کنند و به راه راست هدایت خواهند شد، هنگامى که وحى من قطع شود».[1]
2. حضرتش در جایی دیگر فرمودند: «هر گاه فاطمه(س) در محراب عبادت مىایستاد و به عبادت مشغول میشد، نور او براى اهل آسمان می‌درخشید، همان‌طور که ستارگان براى اهل زمین مىدرخشند».[2]
از طرف دیگر، روایاتی نیز وجود دارد که در آنها به نورانیت مادی حضرتشان که قابل مشاهده برای عموم مردم بود نیز اشاره شده است که به یکی از آنها اشاره می‌کنیم:
امام صادق(ع) در مورد علت نامیده شدن حضرت زهراء(س) به این نام فرمود: براى اینکه نور حضرت زهراء روزى سه مرتبه براى علی(ع) می‌درخشید. مردم مدینه در هنگام نماز صبح نور سفید، در هنگام نماز ظهر نور زرد و در هنگام نماز مغرب نور سرخ می‌دیدند و از این نور تعجب می‌کردند؛ لذا نزد پیامبر(ص) می‌آمدند و در مورد این نور سؤال می‌کردند. پیامبر(ص) آنان را به سمت خانه حضرت زهراء می‌فرستاد. وقتى متوجه خانه آن حضرت(س) می‌شدند، می‌دیدند ایشان بر سر سجاده عبادت نشسته و نور صورت وى از محراب عبادتشان به آسمان بلند میشود.[3]
صرف نظر از سند روایت، اصل اینکه فردی به صورت اعجازآمیز از نورانیتی مادی نیز برخوردار باشد، مخالف با آموزه‌های دینی نیست و مشابه آن‌را می‌توان در معجزه حضرت موسی(ع) دید که دستشان گاه از لحاظ فیزیک مادی نیز تغییر می‌کرد:
«وَ اضْمُمْ یدَک إِلى جَناحِک تَخْرُجْ بَیضاءَ مِنْ غَیرِ سُوءٍ آیةً أُخْرى»؛[4] و دست خود را به پهلویت ببر، سپیدِ بىگزند برمىآید، [این] معجزهاى دیگر است.[5]
در همین راستا گزارش موجود در پرسش که منسوب به عائشه همسر پیامبر(ص) است، در برخی منابع تاریخی و روایی وجود دارد:
«کنا نخیط و نغزل و ننظم الإبرة باللیل فی ضوء وجه فاطمة»؛[6]
(ما شب‌ها، با استفاده از نور صورت فاطمه(س) خیاطى و بافندگى کرده و نخ و سوزن خود را تنظیم می‌کردیم).
[1]. ابن بابویه، علی بن حسین، الإمامة و التبصرة من الحیرة، النص، ص 133، قم، مدرسة الإمام المهدی(عج)، چاپ اول، 1404ق؛ علل الشرائع، ج 1، ص 180.
[2]. علل الشرائع، ج 1، ص 181.
[3]. شیخ صدوق، علل الشرائع، ج 1، ص 180، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش.
[6]. قرمانی، أحمد بن یوسف، أخبار الدول و آثار الأول، ج 1، ص 256، بیروت، عالم الکتب.(قرمانی متوفای 1019 هـ می‌باشد).