حضرت جبرئیل امین(ع) بر رسول خدا(ص) نازل شد و پیام خدا را به رسول مکرّمش ابلاغ کرد که فاطمه(س) باردار است و پسری خواهد آورد که بعد از تو امّتت او را می‌کشند! رسول خدا(ص) این پیام را به فاطمه(س) ابلاغ کرد و فاطمه(س) از این محزون شد. با توجّه به روایتی از حضرت امام صادق(ع) آیه به این حزن اشاره دارد که:
«.... حَمَلَتْهُ اُمُّهُ كُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ كُرْهاً...»؛
«مادرش او را با ناراحتی حمل كرد و با ناراحتی او را بر زمین گذارد»
یعنی حمل و وضع حملش با غم و غصه و اندوه همراه بود. آنگاه امام صادق(ع) فرمود:
(هَلْ فِی الدُّنیا اُمٌّ تَلِدُ غُلاماً تَكْرَهُهُ وَ لكِنَّها كَرِهَتْهُ لِانّها تَعْلَمُ اَنَّهُ سَیُقْتَلُ)؛
آیا هست مادری كه پسری به دنیا بیاورد و از آمدنش محزون شود؟ امّا فاطمه(س) با به دنیا آوردن [حسین(ع)] محزون شد. چون می‌دانست او کشته خواهد شد.
غم و اندوه اولیای خدا به هنگام نزول بلیّات و مصائب، منافاتی با رضایت و كاملاً تسلیم بودن در مقابل خواست خدا ندارد زیرا ایمان و یقین داشتن به مقدّرات حكیمانه‌ی خدا و رضا به قضای خدا دادن و تسلیم امر خدا بودن، موضوعی است كه سراسر زندگی اولیای خدا نمایانگر آن است و اساساً شرف و كرامت خود را در همان می‌دانند! امّا تأثّرات روحی و تحرّك عواطف قلبی كه مقتضای طبع بشری است، موضوع دیگری است و هیچگونه منافاتی با مسئله‌ی یقین و ایمان ندارد
.
آیت الله سید محمد ضیاءآبادی
منبع: دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت